AN INTERVIEW WITH LYDIA DAMBASSINA

Κ.Κ.: Ποια τα μέσα που χρησιμοποιούνται στην έκθεση και ποια η διαδικασία συγκέντρωσης του συγκεκριμένου υλικού;

Λ.Δ.: Παρουσιάζω μια σειρά σκηνοθετημένων αναλογικών εικόνων μεγάλων διαστάσεων. Το κάθε έργο απαρτίζεται από δύο ξεχωριστά μέρη στην ίδια επιφάνεια: στο επάνω μέρος παρατηρούμε τη φωτογραφία, ενώ ένα κείμενο που προέρχεται, κύρια από τον ημερήσιο τύπο είναι τοποθετημένο στο κάτω μέρος, και παρουσιάζω επίσης τρία έργα στον χώρο.
Η συγκέντρωση του υλικού γίνεται σε σχέση με αυτό που με απασχολεί. Όπως λέει ο Marcel Duchamp, “η μάχη πρός την υλοποίηση είναι μια σειρά από προσπάθειες, πόνους, ικανοποιήσεις, απορρίψεις, αποφάσεις που δεν μπορούν ούτε πρέπει να είναι πλήρως συνειδητές, τουλάχιστον στο αισθητικό επίπεδο”.

Κ.Κ.: Πρόσφατο άρθρο στους NY Times αναφέρει πως οι Lehman Brothers, η εταιρεία η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την παγκόσμια κατάρρευση της οικονομίας έχει ανακάμψει και διέφυγε τη χρεωκοπία. Πώς ερμηνεύεται ένα τέτοιο γεγονός μέσα από την έκθεσή σας και ποιοι οι συμβολισμοί που εμπεριέχονται γενικότερα;

Λ.Δ.: Άρχισα αυτήν τη δουλειά όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση με την υπόθεση Lehman Brothers το 2008 και την ονόμασα Party’s over (Το γλέντι τελείωσε). Το 2011, με την κρίση να παίρνει ειδικά στην Ελλάδα δραματικές διαστάσεις, η δουλειά μου ολοκληρώθηκε με τον τίτλο Starts over (Το γλέντι ξαναρχίζει). Η αύξηση των ανισοτήτων παίρνει γεωμετρικές διαστάσεις. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης έπαιξαν έναν αισχρό ρόλο στον κατήφορο που πήρε η χώρα και συνεχίζουν, να εκδίδουν μονομερώς διαταγές και να θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία της Ευρώπης. «Η οικονομία ακέφαλο τέρας. Πώς να βρούμε κάτι που δεν είναι εδώ, πώς να καταγράψουμε το αόρατο;»

Κ.Κ.: Ο έντονος κοινωνικός προβληματισμός, ο κυνισμός και η απαισιοδοξία είναι στοιχεία που απορρέουν από την έκθεση. Ως καλλιτέχνης και ως πολίτης τι ελπίζετε να αλλάξει στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η τέχνη και ο πολιτισμός στην Ελλάδα;

Λ.Δ.: Η χώρα βυθίζεται σε έναν μεσαίωνα φασισμού, φυσική απόρροια της διαφθοράς τόσων ετών στην Ελλάδα. Δεν υπήρξε ποτέ ένας υπουργός πολιτισμού με σοβαρές γνώσεις ιδιαίτερα στη σύγχρονη τέχνη. Και τώρα ακόμη, που θα έπρεπε να προωθήσουν επιτέλους την σύγχρονη τέχνη, μετά από τόση – έστω και αρνητική- διαφήμιση που γίνεται διεθνώς, το “συγχωνευμένο” υπουργείο πολιτισμού συνεχίζει την μακρά παράδοση της άγνοιας, της αδιαφορίας και της αναποτελεσματικότητας  του.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της λιτότητας μειώνουν τις δαπάνες για καθετί που θεωρούν περιττό, και γενικά τον πολιτισμό. Και όμως το 1939 η βρετανική κυβέρνηση, και μάλιστα σε καιρό πολέμου αποφάσισε πιστώσεις για τις τέχνες λέγοντας : “Η χώρα πολεμάει για τον πολιτισμό”.