|
ART-ATHINA 05
|
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΙΓΚΟΓΛΟΥ, 2005
|
|
Μεγαλύτερη εντύπωση στη φετεινή Art-Athina μου έκαναν οι φωτογραφίες της Λυδίας Δαμπασίνα (γκαλ.Ζήτα-Μι). Λυπάμαι και απολογούμε που δεν ήξερα το έργο της ( Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσ/νίκη, 2000, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2004 ). Θα ήταν ιδανικό για την έκθεση το “Πάσχον Σώμα” στο Ρέθυμνο. Φέτος παρουσίασε λίγες μεγάλες ενοιολογικές φωτογραφίες, δηλαδή σκηνοθετημένες. Απο τα καλύτερα δείγματα ιδανικής, σωστής αυθεντικής εννοιολογικής φωτογραφίας, γιατί είναι εικαστικά αυτάρκεις, όπως είναι μερικές – όχι όλες – οι φωτογραφίες π.χ. του
Jeff Wall. Έχουν οπτικό ενδιαφέρον, εικαστικές αρετές, αισθητική ποιότητα απο μόνες τους και ισχυροποιούνται, ολοκληρώνονται με τυπομένο στο κάτω μέρος 2το ερέθυσμα, την ιδέα, το θέμα που προκάλεσετην δημιουργία της εικόνας. Η ελκυστικότητα της εικόνας κάνει τον θεατή να σταματά και μετά να σκέφτεται. Η αντιαισθητική ή αδιάφορη εικόνα ήταν ο κανόνας στην εννοιολογική Τέχνη. Παράδειγμα : “ Η υπερκατανάλωση των αντικαταθληπτικών”, βασισμένο σε μια είδηση που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες, “ Φέτος το καλοκαίρι η Βρετανική Περιβαντολλογική Εταιρία βρήκε ίχνη της ψυχοτρόπυ ουσίας Prozac στα ποτάμια και στα υπόγεια νερά της χώρας”. Εικόνα : Η φωτογραφία που δείχνει ανάγλυφα ένα παλιό, υγρό, ξεφλουδιασμένο τοίχο. Θυμήθηκα το άθλιο κτίριο της Ανατομίας Θεσσαλονίκης όπου τεμαχίζαμε πτώματα αγνώστων, διατηρημένα σε φορμόλη. Η μυρωδιά έχει μείνει. Μπροστά στον τοίχο μια μεγάλη γυάλα με έναν εγκέφαλο, μισοβυθισμένο σε άχρουν υγρό. |
Το prozac στην Ελλάδα κυκλοφορεί ως serosat, seropram κ.ά. Η εικόνα αποτελεί μια συγκλονιστική περίληψη των βιβλίων “ Listening to Prozac” του Peter Kramer και του “ The Prozac nation” μιας νεαρής αμερικάνας. “ Τα χάπια της ευτυχίας”, το “ psychic building” κτλ.
Είναι λοιπόν ο αλλοιωμένος εγκέφαλος ενός καταθλιπτικού ή αλλοιωμένος από τα αντικαταθλιπτικά ή ο εγκέφαλος ενός αυτόχειρα; ( Στην Γαλλία : 12000 αυτοκτονίες ετησίως, 60% οφείλονται στην κατάθλιψη.) έχουν αρχίσει να δίδονται prozac σε παιδιά και εφήβους. Μια αλλόκοτη όμορφη φωτογραφία εικονογραφεί ένα τεράστιο σιωπηλό πρόβλημα της σύγχρονης Δυτικής κοινωνίας (10-15% του πληθυσμού πάσχει απο κατάθλιψη). Οι άλλες πολύ ευρηματικές φωτογραφίες της Δαμπασίνα, που έχουν χιούμορ, ποίηση, συγκίνηση, στηρίζονται σε ειδήσεις των εφημερίδων, σε μικρά γεγονότα. Γράφει η καλλιτέχνης : “Ωστόσο αψηφώ την κοινή λογική που νομίζει ότι προσδιορίζει πότε και γιατί έλαβε χώρα ο πόλεμος στην Σερβία, ο πόλεμος στο Ιράκ, η σφαγή των Τσετσένων, η τραγωδία στο θέατρο της Μόσχας, η εκτέλεση στο Ρατσάκ 45 αλβανών από σέρβους αστυνομικούς κλπ. κλπ. Η μνήμη μας είναι βραχεία και η συλλογική συγκίνηση θεραπεύεται σαν την γρίπη”. Σκέψεις που λέγονται με ειλικρίνεια και τόλμη και κάνουν ν’ανατριχιάζουν οι δήθεν πολιτικοποιημένοι νεοαριστεροί, μεταμαρξιστές, φιλελεύθεροι αριστεροί, τεχνοκριτικοί και επιμελητές και οι καλλιτέχνες που δεν ξέρουν την διαφορά μεταξύ εφήμερου θορύβου και πολιτικής Τέχνης. |
|
Originally published as : Art-athina 05 Prize DESTE – Videographies EMST |
|