Λυδία Δαμπασίνα
Συλλέγει λεπταίσθητα αντικείμενα, το συνηθίζει. Καθώς διασχίζει την πόλη τυχαίνει συχνά να βρεθεί σε αγορές. Στην πραγματικότητα κάνει υπολογίσιμες παρακάμψεις για να περάσει μέσα από τα στενά δρομάκια και να κοιτάξει προσπερνώντας γρήγορα τους πάγκους. Αυτή η συνήθεια δεν της αποσπά πολύ χρόνο. Έχει την ικανότητα να διακρίνει τα μικρά πολύτιμα πράγματα δίχως να ψάξει. Κοιτάζει με ένταση βαδίζοντας, δίχως να σταματήσει. Τις περισσότερες φορές δε βλέπει τίποτα καινούργιο στις πυκνές παρατάξεις των πάγκων, των ραφιών και των πεζοδρομίων και συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της. Ωστόσο αν φανεί κάτι ιδιαίτερο, μια ξεχωριστή προσθήκη μέσα στο σωρό, το παρατηρεί αμέσως. Περνούν τα μάτια της πάνω από την επιφάνεια του πράγματος, υπολογίζει τον όγκο του, ακόμα και τις αθέατες πλευρές του, εκτιμά το ειδικό βάρος, αποτιμά τις αντανακλάσεις και υποθέτει την υφή. Τα ξεχωριστά αντικείμενα διακρίνονται ακόμα και κρυμμένα μέσα στη σκόνη. Έτσι και αυτή η ζυγαριά. Έτσι και η μικρή silver sebright κότα. Η Λυδία τοποθέτησε πάνω στα δυο σκέλη της ζυγαριάς ένα αυγό και την ταριχευμένη κότα. Τα δυο αυτά αντιπροσωπεύουν ένα οποιοδήποτε ζεύγος όμοιων ή συνδεόμενων μορφών, κατά προέκταση και εννοιών. Η γραμμικότητα της σχέσης μεταξύ τους αμφισβητείται στον τίτλο του έργου, ο οποίος επιτονίζει την αστάθεια μεταξύ απαρχής και επιγονικότητας. Πρόκειται για μια μεταφορά σχετικά με τη ρευστότητα των νοηματικών αλληλουχιών, τις αλληλοεπικαλύψεις και τη θόλωση των ορίων, για το αδιέξοδο των ταξινομικών υποστασιοποιήσεων και την παροδικότητα των πολιτισμικών/οντολογικών καθορισμών.
Ευαγγελία Λεδάκη
Lydia Dambassina
She has this habit of collecting fine, delicate objects. As she walks in the city she often chances upon open markets. In fact, she makes deliberate detours through the narrow lanes to take a quick look at the stalls as she walks by. It’s not a time-consuming habit; she has this ability to discern small, valuable things without searching. She just looks intently as she walks, without stopping. Most times she sees nothing new in the packed displays on stalls, shelves and pavements so she walks on. Yet if something special should appear, an outstanding new addition to the heap, she notices at once. As her gaze scans the surface of the object she calculates its volume, even its invisible sides, estimates the specific gravity, evaluates the reflections and imagines the texture. Special objects stand out, even when covered with dust. So it was with this balance scale, and so it was with the little silver sebright chicken. Lydia placed an egg on one side of the scale and the stuffed chicken on the other. These two objects represent any pair of identical or linked forms — or, by extension, concepts. The linearity of the relation between the two is questioned by the title of the work which points to the irresolution between origin and descent. It is a metaphor about the fluidity of conceptual sequences, about overlaps and blurred boundaries, about the impasse of taxonomical precepts and the transience of cultural/ontological pronouncements.
Evangelia Ledaki