|
Lydia Dambassina
(Zita – Mi, March 1 – 26, 1994) Matoula Skaltsa |
Λυδία Δαμπασίνα,
Ζητα-Μι, 1-26 Μαρτίου 1994 Ματούλα Σκαλτσά |
|
I’ve been following Lydia Dambassina’s work for the past several years.
A native of Salonica, an Odysseus roving the world, she perserveringly investigates the tortuous paths and (often) cul-de-sac of the mind and soul that lead to artistic creation. Music, dance, pedagogy, psychology, and stage design alongside visual arts studies and pursuits (paintings and sculpture) compose some of Dambassina’s fields of concern and exploration. But the end, the result of each of her stylistic visual passages, always perfectly executed, reveals nothing of all the preceding restless searching. With the precision of a natural phenomenon-calm always follows a storm. In her most recent work the stylistic reversal is complete. But not for one who knows what’s behind every final result. Maturity leads to abstraction: the cycle of issues, of thinking, and of inner probing in a perpetual motion that sometimes grips and entrances, other times liberates and releases by reverse routes. Rationalism and swirling thoughts, rigidity and looseness, the minimum that conceals richness, the paternal and the maternal, Michelangelo and Odysseus or Penelope, the angular and the round, control and passion have always been points of encounter in Dambassina’s work. On rectangular panels, perpetually moving whorls and spirals, trapped within themselves or indicating the way out, speak eloquently, concealing the routes the artist’s mind takes. Lydia Dambassina monumentalizes minutia in a way that bows to the lost ethics of our contemporary commercial age. In an era that leaves no time for reflection and demands the new, Dambassina shuts her ears to the Sirens and looks within her soul – which she calmly and quietly opens before us. If what she discloses is new as well, it is because she has searched along inner paths, painstakingly and without haste, for responses to her own questions. Her works are evidence that a whisper can be that earthy and full. |
Παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια τη δουλειά της Λυδίας Δαμπασίνα.
Παιδί της Θεσσαλονίκης, πλάνης Οδυσσέας του κόσμου, ανατέμνει με επιμονή τους σκολιούς δρόμους και τα συχνά αδιέξοδασοκάκια των κύκλων της ψυχής και του νού που οδηγούν στην καλλιτεχνική δημιουργία. Η μουσική, ο χορός, η παιδαγωγική, η ψυχολογία, η σκηνογραφία, παράλληλα με τις εικαστικές σπουδές και έρευνες (ζωγραφική και γλυπτική), συνθέτουν μερικά απο τα πεδία περιπλάνησης και εμμονών της Λυδίας. Ομως, το τέλος, το αποτέλεσμα σε κάθε εικαστικό στυλιστικό της πέρασμα, πάντα καλοδουλεμένο σε βαθμό τελειότητας, δεν μαρτυράει τίποτα από όλη την προηγηθείσα αναζήτηση και ανησυχία. Με ακρίβεια φυσικού φαινομένου: πάντα η ηρεμία μετά την καταιγίδα. Στην τελευταία της δουλειά η στιλιστική ανατροπή είναι πλήρης. Οχι όμως και για όποιον γνώριζε τι βρισκόταν κάθε φορά πίσω από το τελικό αποτέλεσμα. Η ωριμότητα που οδηγεί στην αφαίρεση. Ο κύκλος των προβληματισμών, της σκέψης και της εσωτερικής αναζήτησης σε μια αέναη κίνηση που οτέ μεν συνέχει και συνεπαίρνει οτέ δε απελευθερώνει και εξεμεί με αντίστροφες διαδρομές. Ο ορθολογισμός και οι στρόβιλοι της σκέψης, η αυστηρότητα και η χαλαρότητα, το ελάχιστο που αποκρύβει τον πλούτο, το πατρικό και το μητρικό, ο Michelangelo και ο Οδυσσέας ή η Πηνελόπη, το γωνιώδες και το στρογγυλό, ο έλεγχος και το πάθος ήταν πάντα το σημείο συνάντησης του έργου της Λυδίας. Επιτομή που δεν κραυγάζει η πρόσφατη δουλειά της. Σπείρα ή σπείρες, που κινούνται αενάως, παγιδεύοντας στο εσωτερικό τους ή δείχνοντας τον δρόμο για την έξοδο, σε ορθογωνικά ταμπλώ, μιλούν εύγλωττα, αποκρύβοντας τις διαδρομές του νού της δημιουργού. Η Λυδία Δαμπασίνα μνημειώνει το ελάχιστο με ένα τρόπο που υποκλίνεται στο χαμένο ήθος της σύγχρονης εμπορευματικής εποχής μας. Σε μια εποχή που δεν αφήνει χρόνο για λογισμό και που απαιτεί με έμφαση το νέο, η Λυδία κλείνει τα αυτιά της στις σειρήνες, ψάχνει την ψυχή της και μας την ξεδιπλώνει χωρίς λόγια και χωρίς φωνές. Αν αυτό που μας αποκαλύπτει είναι και νέο, είναι γιατί έψαξε νέους εσωτερικούς δρόμους, αγωνιώντας, χωρίς βιάση, να απαντήσει σε δικά της ερωτήματα. Τα έργα της δείχνουν πως ένας ψίθυρος μπορεί να είναι τόσο γειωμένος και μεστός. |
|
(translation : Andrea Gilbert) Originally published as : LYDIA DAMBASSINA, Matoula Skaltsa, Published in Athens, ARTI, volume 20, May – June – July 1994, pp 185 – 186 |
|