|
Οι πολλές όψεις της πραγματικότητας
ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ |
Γιάννης Κωνσταντινίδης
|
|
Από τα γεγονότα της επικαιρότητας εκείνα που δεν φιγουράρουν πάντα στην πρώτη σελίδα, αλλά επανεμφανίζονται στον τύπο, καταγράφοντας τη -σχεδόν υποδόρια- αργόσυρτη και αμετάκλητη πορεία των εξελίξεων στην τεχνολογία, στο περιβάλλον, στις νομοθεσίες και στις συμπεριφορές, ίσως να είναι τελικά αυτά που επηρεάζουν πιο δραστικά τη ζωή και την αντίληψη μας για τη ζωή. Παράλληλα, στα παραλειπόμενα -που σαν διάττοντες έχουν τη δύναμη να λάμπουν στιγμιαία στο ρευστό στερέωμα των πίσω σελίδων- κρύβεται μια ουσιαστική, αυθόρμητη, συχνά και ασυνείδητη ποιητικότητα, που μας μεταβάλει με ήπιους – και επίσης υποδόριους- τρόπους. Πιστεύοντας σ’ αυτές τις δυο αλήθειες, η Λυδία Δαμπασίνα μαζεύει εδώ και χρόνια αποκόμματα από τον ημερήσιο τύπο -«συλλέγω μια ποίηση και ένα δέος» έχει πει- και από αυτά τα ερεθίσματα δημιουργεί έργα, στα οποία η φωτογραφία συνυπάρχει με κείμενα. Σε κάθε εικόνα της, τα δύο αυτά «συστατικά» ορίζουν ξεχωριστούς πόλους, οι οποίοι συνεργούν ώστε, ακολουθώντας γέφυρες της ευαισθησίας της, το προϋπάρχον προσωπικό βίωμα να συναντά το νέο συναισθηματικό φορτίο που γεννά ο πυρήνας της πληροφορίας-ερέθισμα. Οι εικόνες της θέλουν να παρασυρθεί ο θεατής
|
σε δικούς του ανάλογους συσχετισμούς και μέσω αυτών, ενδεχομένως, να ακολουθήσει τον ιστό που υφαίνουν τα έργα, προκειμένου να κυκλώσουν το ζήτημα των ριζικών κοινωνιολογικών εξελίξεων που ορίζουν τη σημερινή εποχή. Η Λυδία Δαμπασίνα αποφοίτησε το 1978 από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Γκρενόμπλ. Έχει κάνει 9 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Η ενότητα των έργων που παρουσιάζει έχει τίτλο “Family story I’’ και οι περισσότερες φωτογραφίες της είναι σκηνοθετημένες. Παρά το ότι το θέμα τους εμπνέεται από «αγκάθια» της επικαιρότητας, έχει κανείς την εντύπωση ότι αποπνέουν την ηρεμία που χαρίζει ένας μακρινός μοναχικός περίπατος. Για τη συνύπαρξη φωτογραφίας και κειμένου στα έργα της έχει πει παλιότερα, αναφερόμενη σε απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Μετεωρικά» του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Τουρνιέ, ότι ο διχασμός της διαδικασίας της αφήγησης επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό των απόψεων στο ίδιο σύστημα αναφοράς. Όσο για τη βαθύτερη αναζήτηση αυτής της ενότητας θα μπορούσε κανείς να την περιγράψει με μια άλλη φράση του Τουρνιέ: «Η προσωπική μου βεβαιότητα ότι υπάρχω έχει αντίπαλό της μιαν ομοφωνία». |
|
Originally published as : Poetry and dread – Lydia Dambassina – Koroneou Gallery |
|